|
Odszedł Piotr, Miłośnik Bieszczadów, Bard, Poeta. Podróżnik Kochany Syn, Brat, Ojciec Pawła i Kacpra Bard z duszą wiecznego podróżnika. Zwiedził Bieszczady nieskończoną ilość razy, poznał wszystkie ich zakamarki. Zawsze był chętny tam powrócić, by przejść jeszcze raz dowolny szlak. Budował tam wraz z przyjaciółmi schronisko, przytułek dla każdego kochającego góry, każdego chcącego posłuchać muzyki.. Zagrał setki utworów na wszędzie towarzyszącej mu gitarze, na trąbce, saksofonie… Jego muzyka była wesoła, radosna, czasem prześmiewcza, czasem złośliwa, ale zawsze wzbudzająca uśmiech i radość. Był Bardem Bieszczadów. Odszedł nagle, niespodziewanie, znienacka,,, Spadło to na nas bez żadnego uprzedzenia. Jak trudno się z tym pogodzić. Był taki pełen życia, radości życia, pogody – mimo przeciwności losu… Piękny mężczyzna, intelektualista, z poczuciem humoru, wybitnie uzdolniony muzycznie, utalentowany literacko. Pisał wiersze – często okolicznościowe, satyryczne, pisał dla prasy, o turystyce, miał lekkie pióro. Bardzo kochał swoich synów, kochał ludzi, miał wielu przyjaciół, kochał zwierzęta…Był otwarty, bezpośredni, kochany… Był Dobrym Człowiekiem, potrafił przebaczyć krzywdy, które Go spotkały… Jego odejście – tak nagłe – osierociło dwóch synów, z którymi chętnie dzielił się swoją pasją, pozostawiło Matkę, której tak wiele pomagał. Został brat, z którym był bardzo związany, pozostawił bratanków, ciocię Anulę z rodziną… Zostali przyjaciele z Bieszczadów, z Warszawy, z całego świata… Tak trudno pogodzić się z tą stratą… Niech Jego Duch zamieszka na stałe na bieszczadzkich szlakach, które kochał najbardziej. Żegnaj Piotrze, do zobaczenia na Wiekuistych Połoninach…
|
